ساز و کار شبکه نانو تا حدودی مشابه آیوتا است. به این صورت که همانند آیوتا با دگرگون کردن بستر شبکه خود از بلاک‌چین به Block lattice، سعی دارد تا به عنوان نسل جدیدی از ارزهای دیجیتال نقش آفرینی کند. در نانو هر کیف پول به نوعی، بلاک‌چین مخصوص خود را دارد و ترکیب بلاک‌چین‌های هر کاربر از طریق ساختار گراف غیر مدور (directed acyclic graph یا DAG) به یکدیگر مرتبط می‌شود.

در نانو تراکنش‌های ارسالی و دریافتی از یکدیگر متمایز می‌شود و هر فردی که قصد ارسال مبلغی را داشته باشد، آن را در DAG ثبت می‌کند و شخص دریافت کننده نیز باید تراکنش مربوط به خود را، این‌بار در قالب دریافت وجه ایجاد کند تا در شبکه ثبت شود. شبکه Block lattice نانو از یک الگوریتم اجماع به نام Representative confirmation system algorithm برای تطبیق تراکنش ارسال و دریافت استفاده می‌کند.

در نانو همانند آیوتا خبری از ماین کردن نیست و همه ۱۳۳,۲۴۸,۲۹۰ کوین آن از ابتدا عرضه شده است. لذا برای تائید تراکنش‌ها و جلوگیری از تراکنش‌های بیهوده از یک رویه متفاوت استفاده می‌کند. فرایند اثبات کاری (Proof of work) که نه توسط ماینرها بلکه توسط خود کاربران شبکه و متقاضی انجام تراکنش‌ها صورت می‌گیرد. به این صورت که هر فرد برای انجام تراکنش باید الگوریتم شبکه را با سیستم شخصی خود حل کند که انجام این کار موجب اشغال توان پردازشی شبکه کاربر می‌شود که از منظر انرژی مصرفی و وقتی که صرف آن می‌شود، تقاضا برای انجام هر مبادله را واقعی می‌سازد. این مسئله البته موجب کاهش سرعت انجام تراکنش نیز می‌شود.

همچنین یک مسئله مهم دیگر در مورد ارزهای غیرمتمرکز یعنی Double spending نیز توسط رویه Delegated Proof of Stake (مشابه لیسک) حل شده است و نمایندگان یا Delegatedها توسط کاربران انتخاب می‌شوند که وظیفه کنترل شبکه در مواقع بروز مشکل خرج کردن مجدد یک حساب را بر عهده دارند. با توجه به اتفاقی که در همان شش ماهه اولیه عرضه نانو برای یکی از صرافی‌ها آن رخ داد که به وجود یک باگ در سیستم آن مربوط می‌شد، هنوز برای قضاوت در مورد آینده نانو زود است.